فرشم و عرش تو گشتم پایدار

این زمان در عرش هستم گوشوار

چون برافتد صورتت از روی کار

نه بود پرده نباشد هم دیار

پرده گر برگیردت از روی کار

تو همی نه دار بینی نه دیار

پردهها فانی شود با پرده دار

پرده را برگیر زود از روی کار

پرده را کلی بسوزد پرده دار

راز خود با راز دل کن آشکار

پرده بردار ای محمد راز دار

سرّ جمله کن تو بر ما آشکار

ره روان کردند جان خود نثار

همچنان ماندی تو اندر پرده خوار

هر که فانی شد خرد با او چکار

در بقای کل شود کل رستگار

تا زجان خود نبرم مردوار

کی توانم بود در ره مرد کار

از کجا اینجا فتادم بی قرار

کین قراراین جا ندارد خود کنار