دید با لعل کبود از قحط آب

اصغر خود را در آغوش رباب

بلکه حلقوم شریف آن جناب

از عداوت دوخت بر بازوی باب

سر برهنه دل گرسنه جان کباب

پوست افکنده بدنشان آفتاب

روز و شب از چشم ایشان رفته خواب

شب ز سرما روزها از و آفتاب

تا شوم در عرصه یوم الحساب

در شهادت از شفاعت کامیاب

از دو پا یکپا برون کرد از رکاب

تا شود از سیر جنت کامیاب

راس او را با حریم آنجناب

داد جا در مجلس بزم شراب

هر دو اطفال بازو درطاب

ایستاده سر برنه بی‌نقاب

نور چشم احمد ختمی مآب

باز با آن حال آمد در جواب

ام ایمن برگرفت آن دلو آب

خورد و شد ایمن ز تاب التهاب

از عطش چون شیر پستان رباب

از غزال چشم او رم کرده خواب

در جواب زاده ختمی مآب

کوفیان بستند لب از شیخ و شاب

گفت بیزاری بجو از بوتراب

گفت بگذر زین کلام ناصواب

او فکندم از نخستین ای جناب

در دل اهل حریمت اضطراب

این کبوترها کنند از آفتاب

سایه بر جسم شریف آن جناب

روزها با گوسفندان آن جناب

می‌نمودی جانب صحرا شتاب

زینب غم‌پرور بی‌صبر و تاب

بود در نظاره با قلب کباب

تازیانه برگرفت و از عتاب

زد به راس نور چشم بوتراب

سوی شبط کردیم رو با صد شتاب

می‌نبودند آن دو طفل دل کباب

پس به زینب گفکای بی‌صبر و تاب

گریه کن در رفتن شام خراب