تا نپنداری که من بودم به خواب

بود مشهود آفتابم بی حجاب

تخم حنظل کاری و بدهیش آب

چون درآید، آب را سازی عتاب

گر چنین می گفت هم بود این صواب

عیب خود می دید و حسن آفتاب

بابل این صدر است و هست این بر صواب

بهر ایشان جای اندوه و عذاب

ز اشتداد شهوت و حال شتاب

احتجاب افزودشان بر احتجاب

پس یهودان با پیمبر این خطاب

از دغل کردند، نه از وجه صواب

جز که ذرّه بی ز وجه انتساب

در نمود اندک تر است از آفتاب

چیست عقل پشّه و فهم ذباب

پیش عقل و فهم شاهین و عقاب

پس اگر شد آیتی نسخ از کتاب

فوقش آمد آیتی هم بر صواب

دوست میدارند آیا ز ارتیاب

اکثری کاهل بیانند و کتاب

سیّم آن باشد که در یوم الحساب

قادر اندر انتقام است و عذاب

هر دو را هم بر کتاب است انتساب

وین بود ظاهر ز یتْلُونَ الْکِتاب

اختلاف مشرکین و اهل کتاب

کز ظهور وحدتند اندر حجاب

کس نَپرسد از تو هیچ ای مستطاب

کز چه زین دونان نشد رفع حجاب ؟

آن کسان که دادم ایشان را کتاب

زآن بخوانند آنچه حق است و صواب

از پی تعظیم عقل مستطاب

مابقی را رو تعقل کن بیاب

ساکنین صدر دارند احتجاب

نیستشان از حد تجاوز ز انتساب

عالم از جهل بشر شد غرق آب

کعبۀ دل یافت از خلق احتجاب

زآنکه قلب عالم است آن ز انتساب

گر خلل یابد شود عالم خراب

تا بر ایشان خوانَد آیات صواب

هم بیاموزد مر ایشان را کتاب