طیلسان موسی و نعلین هارونت چه سود

چون بزیر یک ردا فرعون داری صد هزار

آن سیاهی کز پی ناموس حق ناقوس زد

در عرب بو اللیل بود اندر قیامت بو النهار

باش تا کلّ یابی آنها را که امروزند جزو

باش تا گل بینی آنها را که اکنونند خار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنان جوزا گذار

بنگرید اکنون بنات النعش وار از دست مرگ

[...]

ان راعنی منک الصدود

فلعل ایامی تعود

و لعل عهدک باللوی

یحیی فقد یحیی العهود

و الغصن، ییبس تارة

[...]

از تعجب هر زمان گوید بنفشه کی عجب

هر که زلف یار دارد چنگ چون در ما زند

ای بسا در حقه جان غیورانت که هست

نعره‌های سرّ بمهر از درد بی‌فریاد تو

حسن را بنیادی افکندی چنان محکم که نیست

جز وَ یَبْقی‌ وَجْهُ رَبِّکَ نقش بر بنیاد تو.

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هواء خویشتن‌

این جهان و آن جهانت را بیک دم در کشد

گر نهنگ درد دین ناگاه بگشاید دهن‌

بیچاره آدمی، میان دو صفت مدهوش گشته، میان دو نام بیهوش شده.

حضرتش عز و جلال و بی‌نیازی فرش او

حیرت اندر حیرتست و تشنگی در تشنگی

گه گمان گردد یقین و گه یقین گردد گمان‌

دور باش از صحبت خودپرور عادت‌پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

راستکاری پیشه کن، کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حقّ جز راست کاران رستگار

جان پاکان گرسنه عدل تو بود از دیر باز

سفره اندر سد ره بنهادی و در دادی صلا

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

و ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا.

نیکو سخنی که آن عزیزی در نظم آورده و گفته:

نی تو درّی بودی اندر بحر جسمانی یتیم؟

دیو را دیوی فروریزد همی در عهد تو

آدمی را خاصه با عشق تو کی ماند جفا؟

سوف تری اذا انجلی الغبار

أ فرس تحتک ام حمار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

[...]

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز به دل رفتن در آن ره یک قدم را بار نیست.

لطف نطقت کی شناسد اهل ژاژ و بیهده

منّ و سلوی را چه داند مرد سیر و گندنا؟!

باطن تو کی کند با مرکب شاهان سفر

تا نگردد رای تو بر مرکب همّت سوار

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همّت اندر راه بند و گام‌زن مردانه‌وار

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را بار نیست.

هر خسی از رنگ و گفتاری بدین ره کی رسد؟

درد باید پرده سوز و مرد باید گام زن!