کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی

دین ز درویشان طلب زیرا که شاهان را مدام

رسم باشد گنجها در جای ویران داشتن

حیرت اندر حیرتست و تشنگی در تشنگی

گه گمان گردد یقین و گه یقین گردد گمان.

یعلم اللَّه گر همی دانم نگارا شب ز روز

زانکه هستم روز و شب مدهوش و سرگردان عشق

دست مایه بندگانت گنج خانه فضل تست

کیسه امید از آن دوزد همی امیدوار

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را بار نیست‌

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

نیست عشق لا یزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

از تعجّب هر زمان گوید بنفشه کای عجب

بو سعید از آن قدم برگشت و این بیت همی گفت:

هر که زلف یار دارد چنک چون در ما زند؟

و فاؤک لازم مکنون قلبی

تا کی از دار الغروری سوختن دار السرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار

وی خداوندان قال الاعتذار الاعتذار

پیش از آن کین جان عذرآور فروماند ز نطق

[...]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

الم (۱) تَنْزِیلُ الْکِتابِ‌

یا رب ار فانی کنی ما را بتیغ دوستی

مر فرشته مرگ را با ما نباشد هیچ کار

هر که از جام تو روزی شربت شوق تو خورد

چون نماند آن شراب او داند آن رنج خمار

اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا ارحنا یا بلالت گفت باید بر ملا

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

ای دل ار عقبیت باید چنگ ازین دنیا بدار

پاک بازی پیشه گیر و راه دین کن اختیار

پای بر دنیا نه و بر دوز چشم نام و ننگ

دست در عقبی زن و بر بند راه فخر و عار

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

[...]

نیست عشق لا یزالی را در ان دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری کند بر ذات او لیل و نهار

این جهان در دست عقلست آن جهان در دست روح

پای همّت بر قفای هر دو دیه سالار زن‌

ای محمد اینجهانی و ان جهانی نیستی

لا جرم اینجا نداری صدر و آنجا متّکا

هر کجا گام تو آمد افتخار آرد زمین

هر کجا گام تو آمد انقیاد آرد سما

و الضّحی میخوان و میدان قصد آن چندان حسود

[...]

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن

از برای آنکه گل شاگرد رنگ روی اوست

گر هزارت بوسه باشد بر سر یک خار زن‌