تا تو مرد صورتی از خود نبینی راستی

مرد معنی باش و گام از هفت گردون درگذار.

مهر ذات تست الهی، دوستان را اعتقاد

یاد وصف تست یا رب غمگنان را غمگسار

بلعجب بادی است در هنگام مستی باد فقر

کز میان خشک رودی ماهیان تر گرفت‌

ابتدا غوّاص ترک جان و فرزندان بگفت

پس بدریا در فروشد تا چنین گوهر گرفت

سالها مجنون طوافی کرد در کهسار و دشت

[...]

هر که را نور تجلّی بر دلش آید پدید

بس عجب نه گر چو موسی که برو ریحان شود

از دو گیتی یاد کردن بیگمان آبستنیست

گر همی دعوی کنی در مردی، آبستن مباش‌

نیک بودی، از برای گفت و گویی بد مشو

مرد بودی، از برای رنگ و بویی زن مباش‌

گر ز چاه جاه خواهی تا برائی مردوار

چنگ در زنجیر گوهردار عنبر بار زن‌

روی ما شاد است تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

گر شوند این خلق عالم سر بسر خصمان من

من روا دارم نگارا چون تو باشی آن من‌

یعلم اللَّه گر همی دانم نگارا شب ز روز

زانکه هستم روز و شب مدهوش و سرگردان عشق

مار نفست بر سر گنج دلت ساکن شدست

سنگ جهد از عهد دل بر تارک آن مار زن‌

ور کسی بیمار جانست از نهیب هزل چرخ

شربتی از جام جدّ بر جان آن بیمار زن‌

مادری کن مر یتیمان را بپرورشان بلطف

خواجگی کن سائلان را طمعشان گردان وفا

با تو در فقر و غریبی ما چه کردیم از کرم

تو همان کن ای کریم از خلق خود بر خلق ما

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضای دوست باید یا هوای خویشتن‌

مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را

بی کمال سوز دردی نام دین هرگز مبر

بی جمال شوق وصلی تکیه بر ایمان مکن‌

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

چون نباشی در کنارم شادمانی چون کنم‌

چون شفای دلربای از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن

تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

نیست عشق لا یزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

شربنا و اهرقنا علی الارض قسطها

و للارض من کأس الکرام نصیب‌

هر کسی را جام او با جان او هم سان کنید

هر کسی را نقل او با عقل او هم بر نهید

تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار