با چُنین سامانِ حُسن، ای غنچه‌لب، انصاف نیست

از برای بوسه‌ای خون در جِگر کَردن، مَرا

صورتِ حالِ جهان زَنگیّ و من آیینه‌ام

جُز کُدورت نیست حاصل از دلِ روشن، مَرا

چون فلاخن کز وصال سنگ دست‌افشان شود

می‌دهد رطل گران از غم سبکباری مرا

با دل بی آرزو، بر دل گرانم یار را

آه اگر می‌بود در خاطر تمنایی مرا

غافلان را، گوش، بر آوازِ طبلِ رِحلَت است

هَر تَپیدن، قاصدی باشد، دلِ آگاه را

سینه‌ها را، خامُشی، گنجینه‌ی گوهر کُنَد

یاد دارم از صدف، این نکته‌ی سربسته را

در دیار عشق، کس را دل نمی‌سوزد به کس

از تب گرم است این‌جا شمع بالین خسته را

ساده لوحان جنون از بیم محشر فارغند

بیم رسوایی نباشد نامهٔ ننوشته را

زود گردد چهره‌ی بی‌شَرم، پامالِ نگاه

می‌رود گَُلشن به غارت، باغ‌بانِ خُفته را

عالم از افسردگان یک چشم خواب آلود شد

کو قیامت تا برانگیزد جهان خفته را؟

شد ره خوابیده بیدار و همان آسوده‌اند

برده گویا خواب مرگ این همرهان خفته را

می‌کند بادِ مخالف، شورِ دریا را زیاد

کِی نصیحت می‌دهد تسکین، دلِ آزُرده را؟

چند باشم زان رخ مستور، قانع با خیال ؟

در گریبان تا به کی ریزم گل ناچیده را؟

آسمان، آسوده است از بی‌قراری‌های ما

گریه‌ی طِفلان، نمی‌سوزد دلِ گَه‌واره را

عقل میزان تفاوت در میان می‌آورد

عشق در یک پله دارد کعبه و بتخانه را

شد جهان در چشمِ من، از رفتنِ جانان، سیاه

بُرد با خود، میهمانِ من، چراغِ خانه را

مِیلِ دل، با طاقِ اَبروی بُتان، امروز نیست

کَج بنا کردند از اوّل، قبله‌ی این خانه را

آسمان‌ها، دَر شکستِ من، کَمرها بسته‌اند

چون نگه دارم من از نُه آسیا، یک دانه را؟

از خرابی، چون نگه دارم دلِ دیوانه را؟

سیل، یک مهمانِ ناخوانده‌ست، این ویرانه را

حسن و عشق پاک را شرم و حیا در کار نیست

پیش مردم شمع در بر می‌کشد پروانه را