نغمه های جانفزا در پرده نی مدغم است؟

یا دم روح القدس در آستین مریم است

بی خبر از غفلت خویش است تا جان در تن است

پای خواب آلود بیدارست تا در دامن است

عمر را بر باد دادن تن به صحبت دادن است

نقد اوقات گرامی را به غارت دادن است

آتشین رویی که داغ ما گلی از باغ اوست

دشت از چشم غزالان سینه پرداغ اوست

حاصل دنیا وَبال جان فارغبال توست

هر چه در کشتی شکستن با تو ماند آن مال توست

یوسف از بی مهری اخوان به چاه افتاده است

بی حسد نبود برادر گر پیمبرزاده است

تا دل از دستم شراب ارغوانی برده است

خضر را پندارم آب زندگانی برده است!

کی نسیم صبحدم با غنچه گل کرده است

آنچه با دل زخم شمشیر تغافل کرده است

بس که بر آن پیکر سیمین قبا چسبیده است

هر که او را در قبا دیده است، عریان دیده است!

هر که با بی نسبتان گردد طرف، دیوانه است

روی گردانیدن اینجا حمله مردانه است

بی حیا گر غوطه در گوهر زند بی مایه است

شرم روی نیکوان را بهترین پیرایه است

دل به صحبت ذوق خلوت دیده را در بند نیست

این نهال خوش ثمر را حاجت پیوند نیست

جز حریم دل کز آب و گل در او آثار نیست

رو به هر جانب که می آری به جز دیوار نیست

گوش ناقص طینتان را پرده انصاف نیست

زین سبب در جام معنی جز می ناصاف نیست

در چمن چون باغدار لاله گون خود گذشت

غنچه گل از سر یک مشت خون خود گذشت

بعد سالی در گلستان جلوه‌ای گل کرد و رفت

خنده‌ای بر بی قراری‌های بلبل کرد و رفت

از دعا در صبح کام دل توان آسان گرفت

دست خود بوسید هر کس دامن پاکان گرفت

عالمی را لعل او مست از شراب ناب کرد

چشمه حیوان همین یک خضر را سیراب کرد

از تراش آن خط مشکین جلوه زان رخسار کرد

آب تیغ این سبزه خوابیده را بیدار کرد

منع ما کی می توان از دستبوس امروز کرد؟

بوسه ما را نمی بایست دست آموز کرد