اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا ارحنا یا بلالت گفت باید بر ملا

چون وصال یار نبود گو دل و جانم مباش

چون شه و فرزین نماند خاک بر سر فیل را

گر بسوزد گو بسوز و ور نوازد گو نواز

عاشق آن به کومیان آب و آتش در بود

بی کمال سوز دردی نام دین هرگز مبر

بی جمال شوق وصلی تکیه بر ایمان مکن

در خم زلفین جان آویز جانان روز وصل

جز دل مسکین خون آلود را قربان مکن‌

گه بقهر از زلف مشکین تیغها افراخته

گه بلطف از لعل نوشین شمعها افروخته‌

ای کمالت کم زنان را صره‌ها پرداخته

وی جمالت مفلسان را کیسه‌ها بر دوخته

آه از آن روزی که بینی خلق را حیران شده

جانها بر لب رسیده دیدها گریان شده

روی ما شادست تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

ای بسا در حقّه جان غیورانت که هست

نعرهای سر بمهر از درد بی فریاد تو

عالمی در بادیه مهر تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بردبار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار.

صد هزاران کیسه سودائیان در راه حرص

از پی این کیمیاء خالی شد از زرّ عیار

قوله، (ص) «بعثت بجوامع الکلم، و لأتمم مکارم الاخلاق».

مهره کس را ندید اندر همه دریای مهر

تا نقاب از چهره جان مقدّس برگرفت

هر که صاحب دیده بود آنجا دل از جان در گرفت‌

بی نسیم مهر دلبر راحت گلزار نیست

بی فروغ آن رخ گلرنگ نور و نار نیست‌

تا ترا دامن گرد گفتار هر تر دامنی

بنده پندار خویشی بنده اللَّه نیی‌

چون خوری می، با حریف محرم پر درد خور

چون زنی کم، با ندیم زیرک هشیار زن‌

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری کند بر ذات او لیل و نهار

این عزّ سماوی و فرّ خدایی.

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی و هم صفا

تا تو را دامن گرد گفتار هر تر دامنی

سغبه سودای خویشی جز حجاب ره نه‌ای

کار صدق و معنی بو بکر دارد در جهان

و رنه در هر خانه بو بکریست، در هر کوه غار.

راستکاری پیشه‌کن کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حق جز راستکاران رستگار

بس که من در جستن تو گرد سر بر گشته‌ام

بی تو ای چشم و چراغم چون چراغی کشته‌ام‌