می شوم گل، در گریبان خار می افتد مرا

غنچه می گردم، گره در کار می افتد مرا

بحر نتواند غبار غم ز دل شستن مرا

چون گهر گرد یتیمی گشته جزو تن مرا

می گشاید ذکر بر رویت در الله را

نیست جز این حلقه دیگر حلقه آن درگاه را

خط مشکین خواست عذر آن عذار ساده را

سرمه ای در کار بود این چشم برف افتاده را

نیست سوی حق به جز تسلیم راهی بنده را

جستجوی این گهر گم می کند جوینده را

نیست پروای علایق طبع وحشت‌دیده را

خار نتواند گرفتن دامن برچیده را

عشق می پاشد ز یکدیگر دل غم پیشه را

توتیا می سازد آخر زور می این شیشه را

حسن عالمسوز دارد بی قرار اندیشه را

نقش شیرین نعل در آتش گذارد تیشه را

زلف طرار تو می بندد زبان شانه را

در سخن می آورد لعل لبت پیمانه را

بی سرانجامی صفا بخشد دل دیوانه را

ترک رفت و رو بود جاروب این ویرانه را

شوخی راز محبت می شکافد سینه را

آب این گوهر به طوفان می دهد گنجینه را

بیخودی فرش است در چشم و دل بی تاب ما

چون ره خوابیده بیداری ندارد خواب ما

می کند در پرده شب جلوه دایم روز ما

بی سیاهی نیست هرگز داغ عالمسوز ما

از گرانخوابی چو چشم دام آزادیم ما

غفلت ما نیست غفلت، خواب صیادیم ما

بر زبان حرف طلب هرگز نمی آریم ما

میهمان بی طلب را دوست می داریم ما

دور شو ای آستین از دیده گریان ما

مو نمی گنجد میان گریه و مژگان ما

عقل شرع باطن است و شرع عقل ظاهرست

هر که سرمی پیچد از فرمان ایشان کافرست

داغدار عشق را نور و صفای دیگرست

در نظرها سنگ آتش را جلای دیگرست

جای برگ گل به بستر اشک رنگینم بس است

شعله آواز بلبل شمع بالینم بس است

عیب مردم بر هنر تا چند بگزینی، بس است

چون مگس بر عضو فاسد چند بنشینی، بس است