کو کسی کز وهم پای عقل برتر می‌نهد

تا سخن با او بسی از عرش برتر گویمی

کو کسی کو در میان زندگی یکره بمرد

تا میان زندگیش از سر محشر گویمی

کو یکی غوّاص شیر اندیشهٔ بسیار دان

تا عجایبهای این دریای گوهر گویمی

کو سکندر حِکْمتی دانش پژوه و تشنه دل

تا صفات آب و خضر و حوض کوثر گویمی

ای که از فرط بزرگی می‌نگنجی در جهان

در دلم کان قطرهٔ خونیست چون جاکرده‌ای

جنبش دریا اگرچه موج خوانندش ولی

در حقیقت موج دریا عین آن دریاستی

فی المثل یک دایره این شکل عالم فرض کن

حق محیط و نقطه روح و دایره اشیاستی

آفتاب حسن او مجموع عالم را گرفت

غیر او پیدا نبینی گر ز خود پنهان شوی

صفّه‌ای را نقش می‌کردندنقاشان چین

بشنواین معنی کزین بهتر حدیثی نشنوی

اوستادی نیمه‌ای را کرد همچون آینه

اوستادی نیمه‌‌ای را کرد نقش مانوی

تا هر آن نقشی که حاصل باشد اندر نیمه‌ای

بینی اندر نیمهٔ دیگر چو اندر وی روی

ای برادر خویشتن را صفّه‌ای دان همچنان

هم به سقفی نیک عالی هم به بنیادی قوی

باری ار آن نیمهٔ پرنقش نتوانی شدن

جهد می‌کن تا مگر آن نیمهٔ دیگر شوی

ای قدم ننهاده هرگز از دلِ تنگم برون

حیرتی دارم که چون در هردلی جا کرده‌ای

ای به عهدت پارسایی‌ها به رسوایی بدل

من یکی زان پارسایانم که رسوا کرده‌ای

از پی ردِ و قبول عامه خود را خرمکن

زآنکه کارعامه نبودجز خری و خرخری

گاو را باور کنند اندر خدایی عامیان

نوح را باور ندارند از پیِ پیغمبری

زان درِ توفیق نگشایند بر رویت که تو

از همه کاری چو درمانی توکل می‌کنی

این دم جانسوز از نایی است آگه نی ز نی

سوز عشق ار بود با نی می‌زد آتش بیشه را

هر یک از اسماء حسنا اسم وصفی از صفات

اسم خاص عین ذات کبریا نام علی