سال‌ها در پرده دل خون خود را خورده‌ام

تا درین گلزار چون گل یک دهن خندیده‌ام

فکر حاصل ره ندارد در دل آزاده ام

تخم خال عیب باشد در زمین ساده ام

قطره بی ظرفم اما چون به جوش آید دلم

می کند تنگی خم گردون به جوش باده ام

گرچه صحرایی است بر مشت غبارم چشم مور

[...]

از سر هر خار صد زخم نمایان خورده ام

تا دم جان بخش چون باد بهارم داده ام