چندان ناز است ز عشق تو در سر من

تا در غلطم که عاشقی تو بر من‌

یا خیمه زند وصال تو بر در من

یا در سر کار تو شود این سر من‌

هم در دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان.

چشمی که ترا دید شد از درد معافی

جانی که ترا یافت شد از مرگ مسلم.

چون زنان تا کی نشینی بر امید رنگ و بوی

همت اندر راه بند و گام زن مردانه وار.

جان فشان و راه کوب و راد زی و مرد باش

تا شوی باقی چو دامن بر فشانی زین دمن

دور باش از صحبت خود پرور عادت پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن

در جهان شاهان بسی بودند کز گردون ملک

تیرشان پروین گسل بود و سنانشان خون نگار

بنگرید اکنون بنات النعش وار از دست مرگ

نیزه‌هاشان شاخ شاخ و تیرهاشان تار تار

بر دو رخ هم کفر و هم ایمان تراست

در دو لب هم درد و هم درمان تر است.

آن را که چو تو نگار باشد در بر

گر بانگ قیامت آید او را چه خبر!

بسا پیر مناجاتی که بی‌مرکب فرو ماند

بسا رند خراباتی که زین بر شیر نر بندد!

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

مهر ذات تست الهی دوستان را اعتقاد

یاد وصف تست یا رب غمگنان را غمگسار

دست مایه بندگانت گنج خانه فضل تست

کیسه امید از آن دوزد همی امیدوار.

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی.

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی.

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو!

من پای برون نهادم اکنون ز میان

جان داند با تو و تو دانی با جان‌

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم.

در کوی تو گر کشته شوم باکی نیست

کو دامن عشقی که برو چاکی نیست؟

یک عاشق آزاده نه بینی بجهان

کز باد بلا بر سر او خاکی نیست

زان گونه شرابها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد.

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی!

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی!