گنجور

جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۱۷

 

کو بهاران تا برآید از کمین ابر سیاه

این قلمرو را کشد زیر نگین ابر سیاه

تخم حسرت ریزد از هر اشک مژگان ترم

گویی از دریای دل برخاست این ابر سیاه

مایه بر می دارد از خاک سرشک آلوده ام

[...]

۶ بیت
جویای تبریزی