گنجور

جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۱۷

 

کو بهاران تا برآید از کمین ابرسیاه

این قلمرو را کشد زیر نگین ابرسیاه

تخم حسرت ریزد از هر اشک مژگان ترم

گویی از دریای دل برخاست این ابرسیاه

مایه بر می دارد از خاک سرشک آلوده ام

[...]

جویای تبریزی
 
 
sunny dark_mode