آنکو گوید هست قضا تیشه من

یک شاخ نتابد زدن از بیشه من

اندیشه شده ست از جهان پیشه من

کس را نبود طاقت اندیشه من

اگر سجده کنم هر پیشهٔ من

بود پیش تو این اندیشهٔ من

چنین می رفت در اندیشهٔ من

کز اول روز دانی پیشهٔ من

پس شکیبایی نمایم پیشه من

نگذرانم شکوه در اندیشه من