ای طرفهٔ خوبان من! ای شهرهٔ ری!

لب را به سپید رگ، بکن پاک از می

...

...

مشوشست دلم از کرشمهٔ سلمی

چنان که خاطر مجنون ز طرهٔ لیلی

چو گل شکر دهیم درد دل شود تسکین

چو ترش روی شوی وارهانی از صفری

به غنچهٔ تو شکر خنده نشانهٔ باده

[...]

جز به مادندر نماند این جهان گربه‌روی

با پسندر کینه دارد همچو بادختندرا

گیهان ما به خواجهٔ عدنانی

عدنست و کار ما همه بانداما

مهر جویی ز من و بی مهری

هده خواهی ز من و بیهده‌ای

از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی

موزهٔ چینی می‌خواهم و اسب تازی

جهانا، همانا کزین بی‌گناهی

گنه کار ماییم و تو بی کنازی

ای مایهٔ خوبی و نیک نامی

روزم ندهد بی تو روشنایی

گفت با خرگوش خانه خان من

خیز خاشاکت ازو بیرون فگن

چون یکی خاشاک افگنده به کوی

گوش خاران را نیاز آید بدوی

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی

خداوند امر و خداوند نهی

منم بندهٔ اهل بیت نبی

ستایندهٔ خاک پای وصی

به دل گفت اگر با نبی و وصی

شوم غرقه دارم دو یار وفی

چو آن پوست بر نیزه بر دید کی

به نیکی یکی اختر افگند پی

همه یال اسپان پر از مشک و می

پراگنده دینار در زیر پی

یکی داستان زد جهاندیده کی

که مرد جوان چون بود نیک‌پی

دو خورشید بود اندر ایوان او

چو سیندخت و رودابهٔ ماه روی

یک ایوان همه جامهٔ رود و می

بیاورده از پارس و اهواز و ری

گرانمایه اغریرث نیک پی

ز آمل گذارد سپه را به ری

چو اغریرث آمد ز آمل به ری

وزان کارها آگهی یافت کی

بیاورد لشکر سوی خوار ری

بیاراست جنگ و بیفشارد پی