گنجور

واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۲۵

 

چو خاک تیره، مشو فرش در بیابانی

که گردباد چونی ریشه در زمین دارد!

واعظ قزوینی
 
 
sunny dark_mode