ز ایوان به گیسوش بیرون کشم

ز تخت بزرگی به هامون کشم

زخیمه به گیسوش بیرون کشم

به خواریش بر روی هامون کشم

خواهم دل خون گشته را از دست تو در خون کشم

یعنی به دیده آرمش وز دیده در جیحون کشم

چشمم که زیر هر مژه دارد دو صد دریای خون

زان رو به نوک هر مژه صد گوهر مکنون کشم

چشم خوشت مستانه زد تیری به دل دی از نظر

[...]

هر چه که از دل در مکنون کشم

زهرهٔ آن نیست که بیرون کشم

شعر فخر و شاعران ننگین ز فرط حرص و آز

خویش را از زمره این جمع چون بیرون کشم

«انوری» چون نیز از ننگ طمع نتوان گریخت

انتقام خویش از این ناقص‌شریکان چون کشم

مگر کین دارا ز گردون کشم

درفش سکندر بهامون کشم

کزین گونه تیمار افزون کشم

پر کاهم این کوه را چون کشم