یک دم نشود که دردم افزون نکنی

چون عادت خوت این بود، چون نکنی؟

دلداریِ من یقین که داری در دل

لیکن نکنی، تا جگرم خون نکنی

مرا پیام فرستی همی که پرسش تو

چو چشم دارم بر من سلام چون نکنی

کشند پای به دامن درون بلی شعرا

چو دست بخششت از آستین برون نکنی