که تن از جان همیشه نور گرفت

جان ز علم و هنر سرور گرفت

از شعلهٔ لاله جهان نور گرفت

وز چهرهٔ گل روی زمین حور گرفت

صحرا سلب بزم ملکشه پوشید

بستان صفت مجلس دستور گرفت

از بسی گور کاو به زور گرفت

همه دشت استخوان گور گرفت

زمین را که کشور به کشور گرفت

به تیغ زراندود چون خور گرفت

ز روی گرم تو خورشید حشر نور گرفت

قیامت از لب چون پسته تو شور گرفت

نقاب شرم چو از روی آتشین برداشت

کلیم دست به رخسار شمع طور گرفت

دو صبح دست در آغوش یکدگر کردند

[...]