یک مشت خاکی ارچه دربند کاخ و کوخی

برگ از خدا طلب کن بگذار شاخ و شوخی

نیکوت داشت اول، نیکوت دارد آخر

این بیت معتقد ساز از قاضی تنوخی

چه باید مُلکِ جان دادن به شوخی‌؟

که ننشیند کلاغش بر کلوخی

بگو تا کی ز بی شرمی و شوخی

چه سنگین دل کسی، گویی کلوخی

دلا زین پس چو عنقا عزلتی جوی

که زال دهر بد مهر است و شوخی

کسی را مرغ زیرک خوان در این باغ

که ننشیند کلاغش بر کلوخی