یکی نیلگون پیکر زرنگار

کشیده بر او پیکری چون نگار

به هر جا زده قبله زرنگار

نشستند سیمین‌بران چون نگار

روز نوروز و هوای چمن و فصل بهار

خوش بود جام می و بوی گل و روی نگار

از گل و نسترن و یاسمن و سرو و سمن

باغ پرنقش و نگارست، زهی نقش و نگار!‏

از سبزه به صحرا نگر ای لاله عذار

هر جا به خط سبز الفی کرده نگار

بر تخته خاک گویی اطفال بهار

پیوسته الف مشق کنند از زنگار

باده ده اما به یاد آن نگار

آن نگار شوخ چشم زرنگار

تنم را به میدان عشق نگار

نمودند از خون من پر نگار

یافته‌ام این همه نقش و نگار

تا شده‌ام لایق دست نگار