کنون زو گذشتی به فرزند خویش

رسیدی به پیچاره پیوند خویش

زن گازر او را چو پیوند خویش

بپرورد چونانک فرزند خویش

همی داشتش همچو فرزند خویش

جدایی ندادش ز پیوند خویش

چو با من سزا دید پیوند خویش

به من داد شایسته فرزند خویش

کسی کو نشاید به پیوند خویش

هوا بر گزیند ز فرزند خویش

مگر بهره بر گیرم از پند خویش

بر اندیشم از مرگ فرزند خویش

بدارم تو را همچو پیوند خویش

چه پیوند برتر ز فرزند خویش

تو دانی که من جان و فرزند خویش

برو بوم آباد و پیوند خویش

که کهتر نباشد به فرزند خویش

ببوم و بر و پاک پیوند خویش

نبودند شادان ز فرزند خویش

ز بوم و بر و پاک پیوند خویش

گوان از پی گنج و فرزند خویش

همان از پی بوم و پیوند خویش

ز بهر بر و بوم و پیوند خویش

زن و کودک خرد و فرزند خویش

کنون از بر و بوم و فرزند خویش

که اندیشد از جان و پیوند خویش

ز بهر گرانمایه فرزند خویش

بزرگان و خویشان و پیوند خویش

کنون ما دل از گنج و فرزند خویش

گسستیم چندی ز پیوند خویش

ز بهر بر و بوم و پیوند خویش

همان از پی گنج و فرزند خویش

مرا شاد گردان به پیوند خویش

مکن دورم از روی فرزند خویش

خبرشان نبود ار خداوند خویش

که دارد بدوبخت بد بند خویش

ببستش به.پیمان و سوگند خویش

گرفتش ز دل جفت و پیوند خویش

کنون سر برآهختی از بند خویش

برون آمدی بر خداوند خویش