از آن گنبد سیم سر بر زمین

فرو هشته بر گل کمند از کمین

اگر دم زند شهریار زمین

نراند سپاه و نسازد کمین

نبد جای پوینده را بر زمین

ز نیزه هوا ماند اندر کمین

سپاه اندرآمد ز جای کمین

سیه شد بران نامداران زمین

ور ایدونک آید ز توران زمین

شبی ناگهان تاختن گر کمین

بگفت این و زد نیزه را بر زمین

برآهیخت شمشیر تیز از کمین

بر آید چو ضرغام مرگ از کمین

زند مرد را ناگهان برزمین

به شمشیر کردند بر من کمین

بخستندم ای پادشاه زمین

برفتش سبک جبرئیل امین

نهاده نبی روی را بر زمین

ز شمشیر او لعل جای کمین

بریزد ز کف زر به روی زمین

کنون گر سپهرم نسازد کمین

بگویم به فرمان شاهِ زمین

هر ایرانیی در کمند و کمین

کشیدی همی هندوی بر زمین

هر ایرانیی تاختند از کمین

فکندند از ایشان یکی بر زمین

بر چشمه شیری شخاوان زمین

دمان بر دم گوری اندر کمین

یکی را چنان کوفت گرز از کمین

که ماند اسپ با مرد زیر زمین

ز شاهان و از خسروان زمین

بسی خواستند از شه ما همین

بسان تنی بی روان بُد زمین

هوا چون دژم سوکیی دل غمین

نگارنده از خون سنان ها زمین

گشاینده مرگ از کمان ها کمین

زچنگال پرخونش جای کمین

شده لاله در لاله روی زمین

پس از دشت و که خیل ایران زمین

زمین گشادند ناگه چهل سو کمین