دلیران که دیدند خشت مرا

همان پهلوانی سرشت مرا

بیند این روضهٔ بهشت مرا

که حکایت کند سرشت مرا

ای دوست چنین مکن فرامشت مرا

یکباره مینداز پس پشت مرا

ور قصد تو کشتن است و مقصد این است

آسان تر ازین همی توان کشت مرا

نرم کرد آن غم درشت مرا

در جگر کار کرد و کشت مرا

نه دین حق و نه دین زردشت مرا

بر حرف بسی نهند انگشت مرا

کس نیست درین واقعه هم پشت مرا

قصّه چه کنم غصّهٔ تو کشت مرا

همان کسی که به دستِ کَرَم سرشت مرا

به زیرِ پای خُم انداخت همچو خِشت مرا

به من چو رشتهٔ زُنّار، کفر پیچیده است

نمی‌توان بدر‌آورد از کِنِشت مرا

ز شورِ عشق نمک در خمیرِ من انداخت

[...]

سرشته اند به دیوانگی سرشت مرا

نمی توان به قلم داد خوب و زشت مرا

مرا به ریزش ابر بهار حاجت نیست

رگ بریده تاکی بس است کشت مرا