به رَنگی می‌شُدی هر دَم عُذارش.

به رو افتاده زلفِ تابدارش.

آن دیده که دیدن تو بودی کارش

از گریه تباه می‌شود مگذارش

وان دل که بتو بود همه بازارش

در حلقهٔ زلف توست نیکو دارش

ای دیده، خیال روی چون گلنارش

برخود زدی از چشم فرو مگذارش

وی دل تو سرطرۀ عنبر بارش

نیک آوردی بدست ، محکم دارش

تن حجاب ره است بگذارش

پرده است از میانه بردارش