عجب درمانده‌ام در کار خود من

که بی پیوندم از روی خرد من

ندارم غایبت از چشم خود من

ز بیم چشم بد یک چشم‌زد من

یکی کردم درآن دیدار خود من

شدم فارغ یقین ازنیک و بد من

از مسمی ابجدی در حد من

در من آموز ای اب و هم جد من

شکیبایی نبود از تو حد من

بکش دامان عفوی بر بد من

اسکندرم دستور من عقل هنر فرسود من

آیینة اسکندری جان غبارآلود من

تا کی نهد بر آتشم چون عود و من دم در کشم

ترسم بگیرد چرخ را یک باره آه و دود من

تا از غبار کوی او آرایش خود کرده‌ام

[...]

حیدر کرّار باشد جدّ من

مظهر نور نبوت خدّ من