درون بحر جان انداز خود را

مگر کآگاه گردانی تو خود را

به پایش سایه وار افکند خود را

غبار راه اسبش ساخت خود را

به دوش توکل منه بار خود را

ولی نعمت خویش کن کار خود را

گره زن به سر رشته طول امل را

بدل کن به تسبیح زنار خود را

مگیر از لب خویش مهر خموشی

[...]

نبخشیدی به مگن یکبار، جام باده خود را

نمی گیری سردستی چرا، افتادهٔ خود را