امر داد و ترا چو حجّت شد

عذر برخاست و وقت مهلت شد

چو منصوراز حقیقت بیجهت شد

ز ذات کل بحق او یک صفت شد

هر ارادت که از محبت شد

یا ز انعام یا ز رایت شد

مرد عاشق چو پیر خلوت شد

از می مهر مست حضرت شد

به دنیا سر فرو ناوردنم بالین راحت شد

نظر پوشیدن از وضع جهان، خواب فراغت شد

چونکه در جوش بحر وحدت شد

ظاهر از بحر موج کثرت شد

کنز مخفی که غیب مطلق بود

آشکار از حجاب غیبت شد

تا نماند بخانه غیر از خود

[...]

غرض زان اسم کو آخر جهت شد

تمام از وی بسالک موهبت شد

آمد از کُه‌ سیل‌ و دریا دشت‌ شد

بند و بست و پشته‌ و پل‌، پست‌ شد