نداند تا برفتم از بر او

همی پیچم چو مشکین چنبر او

یکی شد بود بودت در بر او

کند درجانت جانان رهبر او

رها کردم شما را در بر او

که نبود هیچکس بی رهبر او

بیندازد تمامت بیخبر او

نمیداند حقیقت راهبر او

دوا شد درد جانان در بر او

که جانان بوددر جان رهبر او

بر آن گلیم سیاهم حسد همی آید

که هست در بر سیمین چون صنوبر او

گلیم بین که در آن بر، چه عیش می‌راند

سیه گلیمی من بین که دورم از بر او

نور صد خانه یک بود برِ او

چونکه عقل است یار و رهبرِ او

برخاست بماند از بر او

شد باز به سوی دلبر او