چون دانش بود مهربان دایه من

از فخر و شرف زد همه پیرایه من

از مایه من بلند شد پایه من

من دریا ام کم نشود مایه من

عجب نبود که همچون دایهٔ من

جدایی گیرد از من سایهٔ من

که پرخون شد ز درد دایهٔ‌من

همه پیراهن و پیرایهٔ من

پایه فقر بود وایه من

کی فتد بر دو جهان سایه من

گفت کم نیست از تو پایهٔ من

زان که مقدار توست سایهٔ من

کم جو که به قیمتست سرمایه من

بنشین که بته نیفتی از پایه من

آهسته که راه بوالعجب باریکست

دوشی نخوری در روش سایه من