ای گنج بیا زود به ویرانهٔ خویش

وی زلف پریشان مشو از شانهٔ خویش

وی مرغ متاب روی از دانهٔ خویش

ای خانه خدا درآی در خانهٔ خویش

به بستر افتم و مردن کنم بهانهٔ خویش

بدین بهانه مگر آرمش به خانهٔ خویش

بسی شبست که در انتظار مقدم تو

چراغ دیده نهادم بر آستانهٔ خویش

بیا که هر که بدانست قیمت دم نقد

[...]

قدم برون نگذارم ز آستانهٔ خویش

چو آینه همه عمرم چراغ خانهٔ خویش

به کار خویش کنم ناله، گو کسی مشنو

کمان کشیده‌ام، اما خودم نشانهٔ خویش

چو مرغ باش در آیین عافیت‌طلبی

[...]