چو خاک زمین آسمانه گرفت

سپهبد ز لشکر کرانه گرفت

در وصفِ تو، عقل، طبعِ دیوانه گرفت

جان تن زد و با عجز به هم خانه گرفت

چون شمع تجلّی تو آمد به ظهور

طاووسِ فلک، مذهبِ پروانه گرفت

زین شیوه که اکنون دل دیوانه گرفت

کلّی کم آشنا و بیگانه گرفت

چون شادی خویش زهر قاتل میدید

در کوچهٔ اندوهگنان خانه گرفت

در وصف تو عقل طبع دیوانه گرفت

جان تن ز دو با عجز بهم خانه گرفت

چون شمع تجلی تو آمد به ظهور

طاوس فلک مذهب پروانه گرفت

دل باز حدیث شادی افسانه گرفت

در گوی غمت آمد و کاشانه گرفت

گر خانۀ خود سیه نمی خواست دلم

بگرفت سرشک چشم من هر سر راه ...انه گرفت

مرغ دل من چو ترک این دانه گرفت

انصاف بده که نیک مردانه گرفت

از دل چو بماند دلبرش دست کشید

از جان چو بجست پای جانانه گرفت

جامه پوشید و ز زین خانه گرفت

ره سوی منظر و کاشانه گرفت

جای در پیش‌گاه خانه گرفت

و آن گدا جا بر آستانه گرفت