ای به رخسار کفر و ایمان هم

وی به گفتار درد و درمان هم

زلف پر تاب تو چو قامت من

چنبرست ای نگار چوگان هم

خیره ماند از لب تو بیجاده

[...]

ای صدر‌نشین عقل و جان هم

محراب زمین و آسمان هم

نه دل از دل خبر دارد نه جان هم

ولی کاری روان بی این و آن هم

که تا هم او وهم خلق جهان هم

نه بینند آن دَر و آن آستان هم

چو فانی گشت از ما جسم و جان هم

ز ما نه نام ماند و نه نشان هم

سته گشته ضعیف و ناتوان هم

دلش رفته ز دست و بیمِ جان هم

زمین پر بایزیدست و آسمان هم

ولی او گم شده اندر میان هم

حقیقت هرچه من گویم همان هم

کجا خواهی تو آخر جان جان هم

یکی دیدم مکان و لامکان هم

بهم پیوسته دیدم جسم و جان هم

در این دریا تو منشین یکزمان هم

وگرنه گم کنی جان و جهان هم

زوالی هست جمله کوکبان هم

که ازخورشید میگردند آن هم

مکان چون نیست اینجا و زمان هم

نه وصفش میتوان کردن نه آن هم

بود اورازدار عاشقان هم

که دارد سرّ راز جان جان هم

ببستی چشم من ز افسون زبان هم

دلم بردی نه تنها بلکه جان هم

خرابم می کنی از رخ، ز لب نیز

ازینم می کشی، جانا، از آن هم

ز تیر تست ما را دعوی خون

[...]

ابر بهار باران، وین چشم خونفشان هم

بلبل به باغ نالان، عاشق به صد فغان هم

صحرا و بوستان خوش، وین جان زار مانده

ناسایدی به صحرا، در باغ و بوستان هم

باز آ که شهر بی تو تاریک و تیره باشد

[...]

هر روز دیده بر ره یاد صبا نهم

بر دیدگان خاک درش توتیا نهم

زو صد جفا کشم که نیارم به روی گفت

کاین درد خود چگونه بر آن وفا نهم

ندهم برون غمش که مرا خود بسوخت غم

[...]

هم تو دل پاک ده زبان هم

در مدحت خویش و بلکه جان هم

لیکن سبکی مکن چنان هم

کت دل برود ز دست و جان هم

لب مانده ز گفت و از زبان هم

دل گشته بهم یکی و جان هم

آتش زده گشت کون و کان هم

تفسیده زمین و آسمان هم