سرو کز سایه بادبانه زده

جعد شمشاد را به شانه زده

گر بزی چند ریش شانه زده

چنگ در حجت و بهانه زده

عشقت که به شعله راه پروانه زده

اول آتش در من دیوانه زده

سودای تو در دلم تعلق نگذاشت

این دزد، ره قافله در خانه زده

عشقت ره دیوانه و فرزانه زده

این برق بر آشنا و بیگانه زده

از ناخن شانه، در سر زلف تو دل

چون دانه تسبیح بود شانه زده