من آن نیم که مرا بی‌تو جان تواند بود

دل زمانه و برگ جهان تواند بود

نهان شد از من بیچاره راز محنت تو

قضای بد ز همه کس نهان تواند بود

خوش آنکه گویی چونی همی توانی نه

[...]

هر کجا عقل و جان تواند بود

تن کجا در میان تواند بود؟

کسی مقید عشق بتان تواند بود

که پیش تیر ملامت نشان تواند بود