بیا یک شو منور کن اطاقم

مهل در محنت و درد فراقم

به طاق جفت ابروی تو سوگند

که همجفت غمم تا از تو طاقم

چنین گفت او که یوسف در فراقم

بکشت وزرد کرد از اشتیاقم

چو من درزاد خویش از بیست طاقم

مکن چون بیست عقد از جفت ساقم

چو ابرو از طرب پیوسته طاقم

که هر دم یاریی بدهد فراقم

بچشم آمد سر مویی فراقم

چو موی ابرویت، پیوسته طاقم

وصالت بود و شد عین فراقم

کنون دل پر ز درد و اشتیاقم

ز بهر وصل تو اندر فراقم

بدیدار خوش تو اشتیاقم

من جهان پهلوان آفاقم

جفت تو نیستم که من طاقم

یار خلوت‌نشین عشاقم

آرزومند یار مشتاقم

همی پرسی که چونی در فراقم

چه می پرسی ز خورد و خواب، طاقم

دل و هوش او چنان بربود یکسر

به چشم شوخ و ابروهای طاقم

در وصلم به رو یکباره در بست

[...]

جز من که ز جفت خویش طاقم

سرگشته وادی فراقم

کز آن روزی که مسکن شد عراقم

همه زهر است و تلخی در مذاقم

ای عزیزی که مال و جاه ترا

به فنا و زوال مشتاقم

بالله آن روز و روزگار گذشت

که منت گفتمی ز عشاقم

بس کن این ناز و غمزه کاندر شرع

[...]

کردند پس مخالفت در یاری اتفاقم

تا از حجاز کردند آواره در عراقم

آنها به سست عهدی من در سرو فاقم

جز راستی نبینی در طبع بی‌نفاقم

من که در دانش و هنر طاقم

شمع ایوان و شمس آفاقم

در عشق تو شهرۀ آفاقم

دیوانۀ حلقۀ عشاقم

گر جلوه کنی ز رواق دلم

بیزار از حکمت اشراقم

از قید هوی گر باز شوم

[...]