ای عارض چو ماه ترا چاکر آفتاب

یک بنده تو ماه سزد دیگر آفتاب

پیش رخ چو ماه تو بنهاده از حیا

هر نخوتی که داشته اندر سر آفتاب

تا بوی مشک زلف تو ناید همی زند

[...]

بیا ساقی آن چشمه آفتاب

که روی دو عالم از او یافت آب

در شبت پوشیده بینم روز محشر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

وز صباحت آشکارا شام دیگر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

شرم کن آخر نه ای از ذره کمتر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

در هراس از آفتاب روز محشر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

بر مکش هان از نیام صبح خنجر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

کوکب یک آسمان برگشته اختر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

دشنه خونریز تو تیغ سکندر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

بر مکش زین نیل طوفان خیز لنگر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

قطره زن چشمی و چشمی سوی خاور آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

بال عنقا بازجو مگشا زهم پر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

خود تو دیگر شان مزن در خرمن آذر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

از احاطه کرکسان برج کبوتر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب

آن تو و این بهمن و آن تیغ و این سر آفتاب

آفتاب باز سرکش آفتاب