که ایرج برو مهر بسیار داشت

قضا را کنیزک ازو بار داشت

ز سام نریمان هم او بار داشت

ز بار گران تنش آزار داشت

همی خواهش او همه خوار داشت

زبانی پر از تلخ گفتار داشت

جهاندار کیخسرو آن خوار داشت

خرد را به اندیشه سالار داشت

کمندی که بر جای زنار داشت

کجا در پناه جهاندار داشت

ای خواجه زین مهر تو آن یادگار داشت

کز بخت نیک نیکترین روزگار داشت

وان کس که داشت به آخرازاده صحبتی

از خاک ری لطافت باد بهار داشت

هر شب که طلعت تو درو شمس وار بود

[...]

ز شاه جهان روشنک بار داشت

صدف در شکم در شهوار داشت

ز بس گنج و گوهر که در بار داشت

به‌هر جا که شد راه دشوار داشت

همانا که عشقم براین کار داشت

چو من کم زنان عشق بسیار داشت

عقل تو با خورد چه بازار داشت؟

حرص تو‌را بر سر این‌کار داشت

زآنچه فزون از غرض‌ِ کار داشت

مبلغ‌ِ یک بدرهٔ دینار داشت

هم عمل هم علم، با هم یار داشت

هم عَیان هم کشف، هم اَسرار داشت

چشم بر رخسارهٔ دل‌دار داشت

گوش بر آواز موسیقار داشت

هرکه از سرّ خدا انکار داشت

مستمندان خدا را خوار داشت

دایماً با اهل دنیا کار داشت

او چو ایشان جامه و دستار داشت

اهل دل آنست عشق یار داشت

در الم نشرح بسی اذکار داشت

در ولایت معنی اسرار داشت

در هدایت جان هشت و چار داشت

گرچه چندانی سلیمان کار داشت

کز زمین تا عرش گیر و دار داشت

دُرج یاقوتش دُر شهوار داشت

هر دری با هر دلی صد کار داشت

چون خموشی این همه مقدار داشت

لیک دو داعیم بر گفتار داشت