×
اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۰۰۲
خوش آنکه پیش تو دور از دیار خود گریم
بهانه غربت و بر حال زار خود گریم
گهی که خاک شوم خیزم از مزار چو گرد
بچشم خلق روم بر مزار خود گریم
چو شمع گریه بپروانه کی کنم گر سوخت
[...]
۵ بیت