زان قد چو شمشاد بفریاد دلم

زان روی چو لاله یافته داد دلم

شمشاد ببست و لاله بگشاد دلم

غمگین شد ازین و گشت زان شاد دلم

ای غمزه تو کآشفته بنیاد دلم

کم زادی و مهر تست همزاد دلم

از تو به فلک رسیده فریاد دلم

بیچاره دلم گر نکنی یاد دلم

زین دام بلا که در وی افتاد دلم

بس در که به روی فتنه بگشاد دلم

در عشق کسی که جوی خون می‌راند

خون راند ز چشم من که خون باد دلم

ببین که باز به دست تو اوفتاد دلم

متاع کاسد خود را کجا نهاد دلم؟

بگشت گرد سر زلف نیکوان چندان

که خویشتن را چندان به باد داد دلم

به جای بود دلم تا نشسته بود آن زلف

[...]

ای آن که چو بگذری تو بر یاد دلم

جز گریه نگیرد زغمت داد دلم

تا از تو جدا فتادم ای وای بمن

یادت نرسد اگر به فریاد دلم

داغ عشق تو خانه زاد دلم

نرود یار تو ز یاد دلم