گر مرد رهی،‌رَخْت به دریا انداز

سربار، برو، بر سرِ غوغا انداز

با رنج وبلا و محنت امروز بساز

ناز و طرب و عیش به فردا انداز

ای فیض بیا دلی بدریا انداز

زین پستی خویش را ببالا انداز

یعنی ز کمال هر چه اندوختهٔ

از سر بردار و بر ته پا انداز

چو شمع غره مشو چشم بر حیا انداز

سریست زحمت دوشت به زبر پا انداز

گدای درگه حاجت چه ‌گردن افرازد

بلندی مژه هم برکف دعا انداز

اشارتی‌ست ز دی کشته‌های فردایت

[...]