بد می‌کنی و نیک طمع می‌داری؟

هم بد باشد سزای بدکرداری

تا بود چنین بُده‌ست کار عالم

شادی پسِ اندهست و راحت پسِ غم

گر توی پس مکش زما رگ و پی

ور خدایست شرم دار از وی

چند از این باد خاک و آتش و آب

وز دی و تیر وز تموز و بهار؟

بس که نامرد و خشک مغزت کرد

رنگ کافور و مشک لیل و نهار!

برگذر زین سرای غرچه فریب

[...]

هرانک او در تو دل بندد همی بر خویشتن خندد

که جز همچون تو نااهلی چو تو دلدار نپسندد

اگر نو کیسه عشقی را بدست آری تو، از شوخی

قباها کز تو بردوزد کمرها کز تو بربندد !

و گر خود تو نه ای، جانی، چنان بستانم از تو دل

[...]