بگشای راز عشق و نهفته مدار عشق

از می چه فایده ست به زیر نهنبن

آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود

میخ آن خیمه ستاک سمن و نسرینا

جهان جای به تلخی است ، تهی بهر و پر دخت

جز این بود مرا طمع و جز این بودم الچخت

جز این داشتم اومید و جز این داشتم الچخت

ندانستم از او دور گواژه زندم بخت

مردم چو با ستور موافق بود به فعل

چون بنگری به چشم خرد سخت بینواست

چون که یکی تاج و بَساک ملوک

باز یکی کوفتهٔ آسیاست

رودکی ، استاد شاعران جهان بود

صدیک از وی تویی کسایی ؟ پَرگست !

خاک کف پای رودکی ، نسزی تو

هم بشوی کو بشد چه خایی برغست ؟

کوفته را کوفتند و سوخته را سوخت

[...]

یکی جامه وین بادروزه ز قوت

دگر اینهمه بیشی و برسری است

با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست

بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

باد و گردم نکرد زشتی هیچ

با دل من چرا شد ایدون زشت

زانکه خویی پلید کرد مرا

هر که را خو پلید ، هست پلشت

از راستی تو خشم وری دانم

بر بام چشم سخت بود آژَخ

خدای عرش جهان را چنین نهاد نهاد

که گاه مردم ازو شادمان و گه ناشاد

مباش غمگین یک لفظ یاد گیر لطیف

شگفت و کوته ، لیکن قوی و با بنیاد

مرا گفت بگیر این و بزی خرم و دلشاد

و گر تنت خراب است بدین آب کن آباد

افراز خانه ام ز پی بام و پوشش

هر چم به خانه اندر ، سر شاخ و تیر بود

لاله به غَنجار ، سرخ کرده همه روی

از حسد خوید بر کشید سر از خوید

چندین حریر حُلّه که گسترد بر درخت

مانا که بر زدند به قُرقوب و شوشتر

هزار آوا همی بر گل سراید

بسان عاشقان بر روی دلدار

ز هول تاختن و کینه آختنش مرا

همی گداخته همچون کُناغ تاخته گیر

بر آمد ابر پیریت از بن گوش

مکن پرواز گرد رود و بِگماز

سزد که دو رخ کاریز آب دیده کنی

که ریز ریز بخواهدت ریختن کاریز

آنچه به پیمانه تو را داده اند

با تو نه پیمانه بماند و قفیز