اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی چون خود را در میان بینی‌

تا ترا دامن گرد گفتار هر تر دامنی

بنده پندار خویشی بنده اللَّه نیی‌

این عزّ سماوی و فرّ خدایی.

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی و هم صفا

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلبرگ شاهان را چو شاخ زعفران بینی‌

سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون

به مرو آتا کنون در گل تن الب ارسلان بینی‌

اذا ما خلوت الدّهر یوما فلا تقل

خلوت و لکن قل علیّ رقیب‌

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست‌

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

یا حیاة الروح مالی

لیس لی علم بحالی

تلک روحی منک ملأی

و سوادی عنک خالی

خالی نه‌ای از من و نبینم رویت

[...]

بی‌جان گردم که تو زمن پرگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی‌

و سنا برق نفی عنّی الکری

لم یزل یلمع لی من ذی طوی‌

منزل سلمی به نازلة

طیّب السّاحة معمور الفنا

جئتمانی لتعلما سرّ سعدی

تجدانی بسرّ سعدی شحیحا

الی سامع الاصوات مع بعد المسری

شکوت الّذی القاه من الم الذکری‌

فیا لیت شعری و الامانی کثیرة

أ یشعر بی من بت ارعی له الشعری‌

یار از غم من خبر ندارد گویی

[...]

و رأیت زوجک فی الوغی

متقلدا سیفا و رمحا

از تعجّب هر زمان گوید بنفشه کای عجب

بو سعید از آن قدم برگشت و این بیت همی گفت:

هر که زلف یار دارد چنک چون در ما زند؟

و فاؤک لازم مکنون قلبی

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی

قفس بشکن چو طاووسان یکی بر پر برین بالا

بمیر ای دوست پیش از مرگ اگر می زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

انا فی امر رشاد

بین غزو و جهاد

بدنی یغزو عدوّی

و الهوی یغز و فؤادی‌

و انی لاستهدی الریاح نسیمکم

اذا اقبلت من نحوکم بهبوب‌

و اسئلها حمل السلام الیکم

فان هی یوما بلّغت فاجیبی‌

جانی دارم بعشق تو کرده رقم

خواهیش بشادی کش و خواهیش بغم‌

بعینیک ما یلقی الفؤاد و ما لقی

و للحبّ ما لم یبق منه و ما بقی‌

یک روزه جمال خویش اگر بنمایی

پر نور شود زماه بر تا ماهی.

نیکو گفت آن جوانمرد که در ذمّ دنیا گفته:

چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرین پستی؟

اگر دینت همی باید، ز دنیا دار می بگسل

ورت دنیا همی باید، بده دین و ببر دنیا

ور از دوزخ همی ترسی، بمالی بس مشو غرّه

[...]