سپه را نکوهش نمودم بسی

به تیزی سخن برفزودم همی

چو بر پرنیان بر گذر کرد نی

یکی مژده را شادی افگند پی

چو سرمست گشتند گُردان ز می

به فرزند گفت ای گو نیک پی

همه راه رامشگر و رود و می

ز بهر جهانجوی فرخنده پی

سپاه خرد شد گریزان ز مَی

ز رخ پرده ی شرم برداشت کی

ز شادی خورش خواست طیهور و می

به شمشیرِ می رنج را کرد پی

چو از راه یزدان تو آگه نه ای

همی رنج بر دل چرا بر نهی

چنین تا به هنگام کاوس کی

که افراسیاب اندر آمد به ری

دگر کار خیم آن که تن از بدی

نگهدارد و پیش گیرد بهی

بدو گفت امشب تو با رود و می

به نزد فرستاده رو تیز پی

چنان بازگشتند با رود و می

که از جرعه سرمشت شد خاک پی

وز آن لشکر گشن کآمد ز پی

که چندان بکشتند گردان کی

چو در مرز توران نهادند پی

فتادند مانند آتش به نی

به خواب اندر آمد سر هر گروه

یکی تا سپیده برآمد ز جای

همی بود یک ماه با رود و می

چنین تا بر او نرم شد چرم وی

خرد چون گریزان شد از جام می

سوی خانه رفتند از آن بزم کی

فریدون فرخنده ما را تویی

که بر ما تو فرّختر از خسروی

به شادی و بگماز بنشست و می

نیامدش یاد فریدون کی

گشاده تن خسته شان خون و خوی

ز خون و ز خوی گِل شده زیر پی

همی بود یک هفته با رود و می

به کام فرستاده ی نیک پی