ای عارض گلگون تو از باده گهرریز

شمشیر جفای تو بود بر سر من تیز

ابروی تو خم گشته است از بار تغافل

از باده ناز است قدح چشم تو لبریز

در پیش غمت توسن عمرم بود اکنون

[...]

دلیل منزل شوقم به دامنم آویز

شرر ز آتش نابم به خاک خویش آمیز

عروس لاله برون آمد از سراچه ناز

بیا که جان تو سوزم ز حرف شوق‌انگیز

به هر زمانه به اسلوب تازه می‌گویند

[...]

طاقت عفو در تو نیست اگر

خیز و با دشمنان در آ به ستیز

سینه را کارگاه کینه بساز

سرکه در انگبین خویش مریز

گلستانی ز خاک من بر انگیز

نم چشمم بخون لاله آمیز

اگر شایان نیم تیغ علی را

نگاهی دو چو شمشیر علی تیز

ز قرآن پیش خود آئینه آویز

دگرگون گشته‌ای از خویش بگریز

ترازویی بنه کردار خود را

قیامتهای پیشین را برانگیز

تو ای باد بیابان از عرب خیز

ز نیل مصریان موجی برانگیز

بگو فاروق را پیغام فاروق

که خود در فقر و سلطانی بیامیز

گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز

بر خود زن و با بحر پر آشوب بیامیز

همت از حق خواه و با گردون ستیز

آبروی ملت بیضا مریز

قطره ئی؟ خود را بپای خود مریز

در تلاطم کوش و با قلزم ستیز

«نکته ها چون تیغ پولاد است تیز

گر نمی فهمی ز پیش ما گریز»

چون نهال از خاک این گلزار خیز

دل بغائب بند و با حاضر ستیز

در کنارش مارها اندر ستیز

مارها با کفچه های زهر ریز

نی به کوهی آب جوئی در ستیز

نی به صحرائی سحابی ریزریز

ساحلش ناپید و موجش گرم خیز

گرم خیز و با هواها کم ستیز

چون بگیرم منزلی گوید که خیز

مرد خود رس بحر را داند قفیز

موج خون با موج خون اندر ستیز

درمیانش زورقی در افت و خیز

بندهٔ درمانده را گوید که خیز

هر کهن معبود را کن ریز ریز»

بنده را با خواجه خواهی در ستیز

تخم «لا» در مشت خاک او بریز

هر نفس با روزگار اندر ستیز

سنگ ره از ضربت او ریز ریز

دست او با آب و خاک اندر ستیز

آن بهم پیوسته و این ریز ریز