منه در ره دگر دام فریبم

میفکن سنگ بر جام شکیبم

به مصر امروز مهجور و غریبم

ز اقبال وصالت بی نصیبم

لیلی که نسیم اوست طیبم

بس باشد ازین چمن نصیبم

شدم بیمارت آخر ای طبیبم

علاجم کن که در کویت غریبم

من عزلت گزین چون بی‌نصیبم

همانا در دیار خود غریبم

ز شهرستان رحمت بی نصیبم

غریبم یا رسول الله غریبم

ز وصف گل مگردان بی‌نصیبم

بلند آوازه کن چون عندلیبم

در بزم تواضع طلبی سخت غریبم

خونگرمی تعظیم نداده است فریبم

آن خسته عشقم که ز پرهیز فراغت

در بستر سیماب فکنده است طبیبم

اعضا همه در کشمکش لذت دردند

[...]

در بتکده نامحرم و در کعبه غریبم

آیا که حوالت به کجا کرده نصیبم؟

مفتی، ز اصول و ز فروعم خبری نیست

یک مسأله جز عشق، نیاموخت ادیبم

من حوصله ساز ستم عشق نبودم

[...]

وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم

تا بماند حسرت او بر دل حسرت نصیبم

درد بی‌درمان عشقم کشت و کرد آسوده‌خاطر

هم ز تاثیر مداوا هم ز تدبیر طبیبم

شب گدازانم به محفل، صبح دم نالان به گلشن

[...]

الهی یا الهی من غریبم

به غربت بی‌پرستار و طبیبم

الهی یا الهی من غریبم

به غربت بی‌پرستار و طبیبم

الهی یا الهی من غریبم

[...]

نگارینم! دل و جانم! حبیبم!

همه درد درونم را طبیبم

شنیدستم غریبان می نوازی

منت هم عاشقستم، هم غریبم

گناه نرگس و زلف دراز است

[...]

من اندر مشرق و مغرب غریبم

که از یاران محرم بی نصیبم

غم خود را بگویم با دل خویش

چه معصومانه غربت را فریبم