هرچند نه محرمم به کویت

شادم به حدیث گفتگویت!

فریاد ز دست خلق و خویت

یک جرعه ندیدم از سبویت

در هر چمنیست آبرویت

در هر وطنیست گفتگویت!

از لطف و کرم بری به سویت

همدم کنی با سگان کویت!

از این بازی همین بود آرزویت

که رویِ من ببینی، تف به رویت!

بیا ای عید مشتاقان که از هجر دو ابرویت

هلالی گشت پشت روزه داران مه رویت

نه دین از کفر بشناسم نه روز از شب که بگذارد

دمی افتم بفکر خویشتن یاد رخ و مویت

فراهم می‌کنم بهر خود اسباب پریشانی

[...]

ای سجده‌گه اهل وفا ابرویت

وی قبله جان حق‌پرستان کویت

هرسو که کنم روی و بهرجا که روم

باشد به خدا روی دل من سویت

علی ای که هست دلها همگی در آرزویت

بدو مطلبست اینک نظر صغیر سویت

یکی اینکه خوانی او را ز ره کرم بکویت

دگر اینکه بر در حق طلبد ز آبرویت

ای قبله حق‌جویان محراب دو ابرویت

روی دل مشتاقان از هر طرفی سویت

نه گنبدگردون را پر کرده هیاهویت

در دیر و حرم مجنون بر سلسله مویت

خرامنده درختی بُد بلند، اندام دلجویت

نقاب نازکینت را، هوای باد از رویت

کشاندی و برافشاندی ز زیر وی به رخ مویت

تو در پیش و من از پس، تا عیان شد کوچه کویت

سپردم دل به گیسویت

ای گل مستم به بویت

عاشقم ای مه به رویت

سرخوشم ای گل به بویت