نیامد عاشقی بسته ز مخلوق

که جز عاشق نداند قدر معشوق

اگر معشوق خواهد شد بعیّوق

نه بینی هیچ عاشق غیر معشوق

همه کس را چو در خوردست معشوق

بکلی کی رسد هرگز بمخلوق

جوانی بود دل داده بمعشوق

بیاوردند او را پیشِ فاروق

خوش اندر رفته عاشق تا بعیّوق

فکنده حلقه اندر گوشِ معشوق

وگر گویی که جان ز آنست بی ذوق

که دارد سوی خود ببریدن شوق

یکی ایوانش بودی سر بعیوق

که نرسیدی باوجش چشم مخلوق

جوان کو آگهی یابد ز معشوق

وگر باید شدن بالای عیوق

روان میگشت در گرداب صندوق

گهی میشد بماهی گه بعیوق

گرفتار آمده در آب و صندوق

گهی در قعر دریا گه بعیوق

فغان برداشته گل تا بعیّوق

که عاشق زین به آید نزد معشوق

هر آنکس کو شود مزدور مخلوق

بناله نای حلقومش چوآن بوق

جوهر معنی من دریای شوق

همچو الیاس او گرفته جام ذوق

پیش از آن دم کاید ازمحبوب ذوق

قمری آمد با دل مدروح و شوق

آسمان در گرد ما آمد زشوق

این عجایب بشنو از اصحاب ذوق

از چشمه عذب خلق گشتی

شوریده ز چشم شور مخلوق

با اینهمه خوشتری بچشمم

زین بیماری به چشم معشوق

رزّاق یکی است هر که جز او مرزوق

ایمان این است و آن دگر کفر و فسوق

انصاف بده کژ بنشین راست بگو

رزق از خالق، تکیه چرا بر مخلوق؟

این بگفت و براند از سر شوق

سخن اندر میان به غایت ذوق

سوختم، سوختم، در آتش شوق

بیخودم کن دمی به بادهٔ ذوق

جان پاکان طلب طلب و جوق جوق

آیدت از هر نواحی مست شوق