عشق می ‎گویم و زبان سوزد

لب ز تبخاله، خرمن اندوزد

بدل شمع وصالت برفروزد

چو پروانه پرو بالت بسوزد

به او با ساعد سیمین فرو زد

گهی این زد طپانچه گاه او زد

آتش بیم دل و جان سوزد

شمع امید روان افروزد

هر دم غمش آتشی فروزد

تا سوخته را دوباره سوزد

چراغ عشق عالم برفروزد

ولی با هر که آمیزد بسوزد

کار خود را به کردگار گذار

تا ترا مصلحت بیاموزد

لطف او بی‌سبب سبب سازد

قهر او با سبب سبب سوزد

خدا را برق غیرت برفروزد

تو را تا هر کجا خواهد بسوزد

عاقل ار هیچ علم ناموزد

وز ادب نکته‌ای نیندوزد